کد مطلب:30057 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:119
6587. وقعة صِفّین - به نقل از عبد الرحمان بن عبد اللَّه -:عبد اللَّه بن كعب در جنگ صِفّین، كشته شد و اَسوَد بن قیس، در واپسین دم زندگی او - كه هنوز اندك رمقی داشت - بر او گذشت و گفت:به خدا سوگند كه از پا درآمدن تو بر من بسی گران و ناگوار است. به خدا، اگر پیش تر تو را می دیدم، یاری ات می كردم و از تو با جان دفاع می كردم، و اگر آن كس را كه تو را از پا افكنده و به خاك و خونت درآمیخته می دیدم، خوش داشتم از او دست برندارم تا یا من او را بكشم و یا او مرا به تو ملحق كند. سپس از اسب به زیر آمد و كنارش نشست و گفت:خدا تو را بیامرزد - ای عبد اللَّه - كه پیوسته همسایه از گزندت در امان بود و همواره به یاد خدا بودی. مرا اندرزی ده، خدایت رحمت كناد! [ عبد اللَّه] گفت:تو را به تقوای الهی سفارش می كنم و نیز به این كه نیكخواه امیر مؤمنان باشی و در كنار او با متجاوزان بجنگی تا حق، چیره شود و یا به خداوند بپیوندی. از جانب من به امیر مؤمنان، سلام برسان و به او بگو:چندان در رزمگاه بجنگ كه صحنه نبرد را پشت سر نهی؛ چرا كه فردا پیروز میدان، كسی است كه رزمگاه را پشت سر نهاده باشد. سپس چیزی نپایید كه جان داد. اسوَد، نزد علی علیه السلام آمد و به او گزارش داد. علی علیه السلام فرمود:«خدا رحمتش كند. در زندگی همراه ما با دشمنان، جهاد كرد و به گاه وفات نیز برایمان خیرخواهی كرد ».[2].
او از یاران بزرگ امام علی علیه السلام بود.[1].